Yaz yenicə girmişdi. Gecədən başlayan çiskin yağış hələ də yağırdı.Evdə oturmaq istəmədim. Həyətə düşüb yaz havasından doyunca ciyərlərimə çəkdim.Arabir bayırdan həyacanlı cücə səsi gəlirdi.Səbrim çatmadı,küçə qapısını açdım. Yaz soyuğundan büzüşmüş və islanmış nabələd cücə cəld həyətə girərək çaşqınlıqla o yan bu yana vurnuxub yenicə cücə çıxarmış anac toyuğun qanadının altına girməyə cəhd etdi.Lakin anac toyuq tüklərini qabardaraq qaqqıldayıb onu yaxına buraxmayıb dimdikləyərək qovdu.
Gündən günə cücələr boyüyürdü.Yad cücə onlara qarışa bilməsə də yan-yörələrində dolaşırdı.
Bir müddət keçdi. Artıq yad cücə boyüyüb fərə olmuşdu.
Həyətdə oturub istirahət edirdim. Küçədən səs gəlirdi:
-Cücə satıram,cücə satıram, ay cücə alan,cücə satıram!
Maraq məni üstələdi. Küçəyə çıxdım. Satılan cücələr çox gözəl idi. Nəvələrimi sevindirmək üçün on ədəd alıb həyətə buraxdım və onları çağırdım:
-Buraya gəlin, baxın görün baba sizə nə alıb.
Nəvələrim bir-birinə macal vermədən hay-küylə həyətə düşdülər.
-Hə, baba, bizə nə almısan?
Qəribədir, cücələrin heç biri görünmürdü.Axtarmağa başladım.
Xədicənin səsi gəldi:
-Baba, bura bax.Balaca toyuğumuz cücə çıxarıb.
Göstərdiyi “ balaca toyuq” kürt yatmamışdı, necə cücə çıxara bilərdi? “Balaca toyuq” aldığım cücələrin hamısını qanadlarının altına alıb moruq kollarının altında gizlənmişdi. Nəvələrim yaxınlaşmaq istəsə də toyuq imkan vermədi. Doluxsunmuşdum. Yetimliyin nə olduğunu hamıdan yaxşı bilən bu balaca və cılız fərə on yetim cücəyə analıq etməyə başlamışdı.
Şəxsi bloqa xoş gəlmisiniz! 